Mijn verhaal

Ik kan me als de dag van gisteren herinneren hoe ik mij als kind op de basisschool voelde. Ik voelde mij dom, niets waard, en wilde daardoor niet graag op school zijn. Ik wist toen niet dat ik zwaar dyslectisch was. Daar kwam ik pas veel later achter. De ontdekking dat ik dyslectisch ben, was de ommekeer in mijn leven, maar voordat dit moment zich aanbood, bevond ik mij in een emotionele achtbaan en heb ik eerst flink door het stof moeten gaan om te komen waar ik nu ben.

Als kind wist niemand eigenlijk hoe ik mij werkelijk voelde. Echt niemand. Niemand vroeg ernaar en niemand had mij geleerd om uit mijzelf over mijn gevoelens te praten, dus deed ik dat ook niet. Het kwam niet eens in mij op. Wij spraken thuis niet over school: school was er gewoon. Mijn ouders hadden zelf geen hoge opleiding gehad en waren nog niet zo heel lang daarvoor vanuit Suriname in Nederland komen wonen. Ik kwam op zichzelf niks te kort, want mijn ouders waren liefdevol, zorgzaam, attent en waren er over het algemeen altijd voor mij, dus daar ontbrak het bij mij niet aan. Het ontbrak mij thuis alleen wel aan begeleiding met betrekking tot school. Ik vond school moeilijk en was daarnaast ook nog eens verlegen.

Rond mijn zevende begon mijn interesse voor muziek. Ik was groot fan van Michael Jackson en deed al jong mee met een Nationaal kindersongfestival waar ik samen met mijn neef de eerste plaats veroverde.

Na de basisschool werd ik naar het individueel technisch onderwijs gestuurd: de laagste opleiding na de basisschool. Daarmee werd natuurlijk mijn idee dat ik dom was alleen maar bevestigd. Zo jong als ik was, had ik echter op dat moment wel besloten dat ik het tegendeel zou gaan bewijzen. Ik kwam mijn schooltijd dus behoorlijk goed door. Nadat ik mijn I.T.O. diploma had behaald, ben ik naar de L.T.S. gegaan. In het laatste jaar kreeg ik daar een grote klap te verwerken: ik was 16 jaar en kreeg een zwaar ongeluk, waarbij mijn gezicht verbrijzelde en ik een ik een deel van de voorkant van mijn ondergebit kwijtraakte. Nog altijd word ik dagelijks met de gevolgen van dit ongeluk geconfronteerd. Het is, net als dyslexie, iets dat mijn leven heeft bepaald. Ik weet nog goed de eerste keer dat ik als jongen van 16 voor het eerst in het ziekenhuis in de spiegel keek na het ongeluk, terwijl de dokter mij had verboden dit te doen. Mijn gezicht was zo gehavend dat ik bijna flauwviel. Dit zou nooit meer goed komen, dacht ik. Het idee om met dit toegetakelde hoofd weer onder de mensen te moeten komen, maakte me misselijk van angst. Ik was al verlegen, ik voelde mij al dom en niets waard en toen kwam dit er ook nog eens bij. Ik kon wel door de grond zakken, maar toch moest ik gewoon verder en was er niemand die echt wist hoe ik me voelde. Daar werd niet over gesproken. 

Hoe ik door die tijd heen bij gekomen, kan ik je niet vertellen, maar het voelde als overleven in plaats van het leven ‘beleven’.

Kort nadat ik - na het behalen van de L.T.S. - op de M.T.S. in Utrecht terecht was gekomen, gingen mijn ook nog eens scheiden. Mijn moeder lag in die tijd voor een langere periode door een ziekte in het ziekenhuis. Waar mijn vader uithing, weet ik eerlijk gezegd niet meer, maar wat ik wel weet is dat ik in die periode vaak alleen thuis was en mijn heel alleen voelde. Het was dan ook niet zo gek dat ik geen zin meer had om elke dag naar Utrecht af te reizen om naar school te gaan. Voor het eerst in mijn leven bleef ik zitten. Het werd allemaal te veel. Veel te veel negatieve emoties en situaties waar ik mij geen raad mee wist. Voor mijn gevoel leefde ik in een negatieve emotionele achtbaan die nooit stopte.

Wat mij al die tijd op de been heeft gehouden, was mijn liefde voor muziek. Vanaf mijn 12e schreef ik liedjes, maakte ik mixtapes en instrumentale bandjes om overheen te zingen. Mijn liefde voor muziek was groot en mijn wens was om door te breken. In de loop van de tijd werd ik steeds beter in wat ik deed. Maar naar buiten treden met wat ik kon, durfde ik niet goed. Ik had per slot van rekening na mijn geheelde gezicht nog steeds een onvolledig ondergebit, dus ik leefde als een kluizenaar in mijn muziekstudiootje.

Op mijn 18de kreeg ik echter via via de kans om deel te zijn van de op dat moment populaire rapgroep King Bee. Inmiddels was ik een meester in het verbloemen van mijn ondergebit. We traden veel op, hadden succes, verdienden veel geld en wonnen zelfs een prestigieuze prijs met deze act, de Edison Award. Maar na an.  derhalf jaar was de roem voorbij, en viel ik in een diep, zwart gat. Ik had geen inkomen meer en moest dus aan het - gewone - werk. Ik werd horecamedewerker en verdiende in een maand wat ik daarvoor met optreden in een weekend verdiende. Mijn droom was aan diggelen gevallen. Ik was laaggeschoold, had geen toekomstvisie, geen support en niet genoeg vaardigheden om te komen waar ik wilde komen. Ook ontbrak het me aan zelfvertrouwen. Het werd zo erg dat ik op een gegeven moment niet meer wilde leven. Mijn poging om er op dat moment een einde aan te maken, is gelukkig niet gelukt, maar op dat moment wilde ik het heel graag. Ik was er klaar mee. Ik was klaar met al die emoties die ik niet aankon en waarvan ik niet had geleerd om er mee om te gaan. 

Toen ik 26 was, ging het - na 9 jaar - uit met mijn toenmalige vriendin. Mijn tante, met wie ik goed op kon schieten en waarmee ik veel praatte, gaf me toen het boek ‘De kracht in jezelf’ van Jozef Murphy. Dit was het boek dat mijn leven veranderde en er voor zorgde dat ik de goede richting geduwd werd. Het boek liet me inzien dat als ik verandering in mijn leven wilde, ik - en alleen ik - dit zou kunnen bewerkstelligen, en niemand anders. Er kwam langzaam maar zeker verandering in mijn leven. Ik zette dit keer door om mijn gebit te laten maken. Het voelde zo goed om na tien jaar weer breed te kunnen lachen! Ik kreeg een nieuwe vriendin, met wie ik nu nog steeds samen ben. Ook ging ik werken aan mijn persoonlijke ontwikkeling en uitzoeken wie ik nou werkelijk was. Mijn vriendin stimuleerde me om werk te zoeken dat bij me paste, en zo kwam ik uiteindelijk bij de politie terecht. Doordat ik laaggeschoold was, moest ik ook daar weer onderaan en als surveillant beginnen. Tijdens de opleiding ontdekte een oplettende docent dat ik dyslexie heb. Hij vond het vreemd dat ik bij een opdracht een aantal meerkeuzevragen fout had beantwoord, terwijl hij wist dat ik het antwoord op die vragen goed kende. Het balletje ging rollen, en ik kreeg uiteindelijk een dyslexieverklaring. Ik was niet dom, ik had dyslexie! Ik voelde me bevrijd.

Ook in de jaren bij de politie bleef muziek mij trekken. Ik deed mee aan het Nationale Politiesongfestival en won dit Songfestival in 2004 met een zelfgeschreven nummer, waarmee ik Nederland vervolgens mocht vertegenwoordigen tijdens de Politie Koninkrijksspelen op Sint Maarten.

Inmiddels was ik doorgestroomd tot hoofdagent en werd gevraagd voor een managementfunctie bij de politie. Ik heb echter in 2012 besloten afscheid te nemen van de politie. Dat was een moeilijke keuze. Ik wilde mijn hart volgen en die lag niet bij de politie. In plaats daarvan koos ik ervoor om mijn eigen bedrijf vorm te gaan geven en mensen te helpen op de manier die veel meer bij mij past: door middel van coaching en training.

In de loop van de tijd heb ik veel opleidingen en trainingen gevolgd om mijzelf verder te ontwikkelen. Zo heb ik mij de afgelopen jaren verdiept op gebieden als angst- en stressmanagement (trainen onder stress), effectief communiceren, conflicthantering en emotionele intelligentie. 

Erg trots ben ik op het feit dat ik in 2014 - als een van de eersten in Nederland - internationaal gecertificeerd Master Coach ben geworden op het gebied van Neuro Linguïstisch Programmeren (NLP). Dit is de hoogst haalbare opleiding in Nederland op het gebied van NLP-coaching. In de opleiding heb ik de meest effectieve NLP processen geleerd waarmee ik mensen kan helpen een verschil in hun leven te maken. Sinds 2022 ben ik ook NLP trainer.

Via Brendon Burchard kwam ik aanraking met High Performance coaching. Ik leerde hoe je succesvol en op hoog niveau kunt presteren zonder dat dit afdoet aan wat je echt belangrijk vindt en zonder je eigen gezondheid en/of relaties te ondermijnen. 

Mijn kennis en ervaring heb ik gebundeld in mijn High Performance Reset methode. Hiermee leer ik je om je te richten op wie je zou willen zijn (worden) en welke tools en vaardigheden je daarvoor nodig hebt (of moet ontwikkelen), zodat je een sterke alignment kunt creëren tussen je huidige zelf en je toekomstige - volledig gelukkige en tevreden - zelf. Zodat je kunt presteren op hoog niveau en ook echt gelukkig bent. Succesvol gelukkig. 

De muziek bleef echter altijd kriebelen. Zo schreef ik in 2018 voor zangeres Doenja het nummer 'Pluk de dag'. Het nummer is geproduceerd door hit-producer Edwin van Hoevelaak (producer van het nummer 1 album van André Hazes Jr.). 'Pluk de dag' behaalde de top 10 van verschillende hitlijsten. Het nummer 'Pluk de dag' is tevens de titel van mijn gelijknamige boek: ‘Pluk de dag! De kracht van Loslaten.’

Ik maak graag nummers met een boodschap, eentje waarmee ik mensen wil raken, en hen wil aansporen in hun persoonlijke ontwikkeling. Via mijn muziek wil ik mensen inspireren om het beste uit zichzelf te halen. Dit doe ik door krachtige boodschappen te verwerken in mijn zelfgeschreven nummers. Op die manier combineer ik mijn twee grootste passies: muziek en mensen inspireren.